Lang leve de pabo!

Een hele goedenavond daar! 

Vanuit een ontzettend warm Pretoria, weer een levensteken van ons. Niet met hele spannende verhalen deze keer, want het was weer tijd om lekker naar stage te gaan de hele week. Dus; Jaël en Anniek weer naar de Johannes Calvijn en Maaike en Neline naar de Dirk Postma. En op het weekend na, was het op stage nog het spannendst van alles. Alle middagen bestonden namelijk uit alleen maar verslagen typen, Pinterest afzoeken naar leuke kunstlessen e.d., lesschema's maken en evaluaties typen tot in de treuren. Lang leve de pabo! 

Maaike en Neline kregen meteen bij binnenkomst een planning in handen gedrukt; we mochten aardig wat kunstlessen gaan geven. De maandag bestond weer uit alleen kijken bij graad 4 en stiekem alvast wat ideeën opzoeken voor de kunstles van dinsdag. We waren net klaar met voorbereiden 's middags toen Saskia meedeelde dat we naar de universiteit konden op dinsdagmiddag. Dat betekende dus dat de tweede kunstles niet eens door kon gaan dinsdag. Gelukkig kon er nog wel één kunstles doorgaan. Dat dachten we althans, want onze begeleidster had een foutje gemaakt, we konden helemaal geen kunstles geven want ze hadden gewoon wiskunde. Zaten we dan met twee voorbereide lessen.. 

Om 11:00 haalde Minette (dochter van Saskia) ons op om naar de universiteit te gaan. Ze kwam al binnen met de mededeling dat al de lessen geskipt waren, dus dat we alleen even gingen kijken. Het bleef niet bij alleen kijken; in een lokaal met zo'n 70 krijtborden mochten we ons lekker uitleven met krijtjes. En dat was nog best wel een opgave om netjes te schrijven met zo'n krijtje wat om de letter afbreekt. We hadden het al snel gezien, dus we waren lekker vroeg weer thuis. Hadden wij even geluk: nog langer de tijd om te typen! 

Woensdag was het fotodag. En natuurlijk gaat dat niet zoals bij ons in Nederland: even groepsfoto's maken en misschien nog individuele foto's. Nee, alle mogelijke sportteams moesten op de foto, van rugby tot atletiek en van mini-hockey tot cricket, de koerant redaksie moest erop, en ga zo nog maar even door. Aan ons de taak om de goede kinderen uit de klas te trekken op tijd en ze netjes op een rij te zetten. De hele dag door, in de hitte. Einde van de dag: moe, zere benen en ontzettend warm. En de planning lukte niet eens. Graad 6 en 7 waren nog niet eens aan de beurt geweest. Wat een happening. 

Donderdag en vrijdag gaven we verschillende kunstlessen allebei. Mondriaan kwam voorbij, er werden Delfts-blauwe bordjes gemaakt, grachtenhuizen en van Gogh kunstwerken getekend. Genoeg kunst voor deze week, volgende week gaan we weer lekker verder!

Ook op de Johannes Calvijn skool werd er lekker geknutseld. Graad 1 heeft tulpen en andere bloemen gemaakt. Graad 7 leerde een aantal Nederlandse spreekwoorden tijdens een Nederlands lesje. En tijdens de kunstles kregen ze de opdracht om de spreekwoorden in een tekening te verwerken, de resultaten hopen we volgende week te zien. 
Naast nog een aantal andere lessen gegeven te hebben zijn Anniek en Jaël vrijdag mee geweest met het uitstapje van graad 4. Na een ijsje mochten we midden op de dag (30 graden..) de Magaliesberg beklimmen. Er waren meer Nederlanders mee dan Afrikaners, want de uitwisselingsstudenten van het Greijdanus, die voor drie weken in Pretoria waren, zijn ook mee gegaan. Het was een beste klim in de warmte en onderweg vertelde de onze gids (van 70 jaar oud) van alles over de planten, bomen en dieren. Alle inspanning was zeker de moeite waard, want boven op de berg hadden we prachtig uitzicht over Pretoria. Nadat we nog lekker onder de sproeier zijn geweest op school, was de schoolweek alweer voorbij. 

Om het weekend te vieren haalden we een keer Chinees, want die scheen wel goed te zijn. Onze bestelling werd met de hand opgeschreven en via een geïmproviseerd luikje naar de keuken geschoven, met de hand rekende ze daarna uit hoeveel we moesten betalen. Maar ondanks dit alles was het eten heerlijk, ook al was er geen satésaus.. De zaterdag begonnen we weer mooi op tijd: 05:20. Op naar Pilanesberg, want daar moesten we toch echt geweest zijn volgens de mensen hier. Met onze trouwe Corolla begonnen we aan de safaritocht, met als doel de neushoorn van iets dichterbij de spotten. Het geluk was met ons; na een kwartier stond daar moeder neushoorn met baby te poseren voor ons. Over zandweggetjes en stenen heen reden we de hele dag door het park. We kwamen na een aanwijzing van een man het luipaard nog tegen en de olifanten liepen ook graag langs onze auto heen. Eén olifant vond het wel leuk om precies voor onze auto de weg op te lopen en daar rustig te gaan eten. Sta je dan, in de laagste auto die je kunt hebben, met een olifant voor je die 2 keer zo groot is. Tja, twee opties: rustig erachter langs proberen te rijden, of de gehele hobbelweg weer terug (en die was lang, én heel slecht). We wilden net een poging doen tot erlangs rijden, toen er van de andere kant een auto aan kwam sjezen, een halve meter achter de olifant langs. De olifant keek ons zo indringend aan daarna dat we de gok maar niet gewaagd hebben. Geen spannend verhaal dus van een olifant die onze auto vertrapte, wel weer een hele lange, slechte weg terug. Moe maar voldaan waren we om 17:30 weer terug, nog één dagje weekend te gaan!

En dat weekend is op dit moment alweer ongeveer om.. Op naar nog een weekje stage. We tellen de dagen inmiddels af, want vandaag nog maar vier weken te gaan. Dan zitten we alweer bijna in het vliegtuig. Maar nu nog even genieten. Tot volgende week weer! Bye!